Het werd weer eens tijd voor een persoonlijk artikeltje! En dit keer wel heel persoonlijk. Een angststoornis met fulltime HBO én bloggen combineren is niet altijd een feestje. Daar ben ik gewoon eerlijk over.
Over m’n angststoornis hebben jullie al in eerdere edities van ‘Achter het scherm’ kunnen lezen. Kort samengevat heb ik een heftige periode van wederopbouw achter de rug. Na lange tijd angstig en K.O. thuis te hebben gezeten ben ik dit schooljaar weer begonnen aan een HBO opleiding: Media en Entertainment Management.
Als je zo lang thuis hebt gezeten met heftige (angst)klachten verlies je jezelf een beetje. En ja, ik begin mezelf weer terug te vinden, om het even cheesy te verwoorden. Een eigenschap van mezelf die ik weer tegen het lijf ben gelopen is de hoge lat die ik mezelf opleg.
En dat klinkt lekker cliché, volgens mij doen veel mensen dit. Een voordeel van de lat hoog leggen voor jezelf is -bij mij in ieder geval- dat het creativiteit en doorzettingsvermogen oplevert. Een groot nadeel: het is eigenlijk nooit genoeg. Da’s het deprimerende gedeelte.
Want ja, ik ga even klagen hoe zwaar m’n leven is: ik ben fysiek niet gewend aan veel de deur uit gaan. De hele week naar school eist z’n tol. Daarnaast moet ik buiten schooltijden zeer strak plannen wanneer ik m’n artikelen schrijf – ik plaats namelijk elke dag. Ik wil niet minder posten. Ik wil niet op de kwaliteit inleveren. Ik wil niet op m’n inzet voor school inleveren. Ik wil het allemaal doen, en dan ook nog eens goed. Maar echt vet goed ook.
*random blooper foto*
Objectief gezien heb ik het eigenlijk best goed voor elkaar. Ik heb veel problemen en angsten overwonnen door weer naar school te gaan. Ik heb een blog waar ik blij mee ben en in minder dan een jaar bestaan naar 6000+ bezoekers heb weten te brengen. Ik heb leuke samenwerkingen, leuke reacties, lieve lezers, trouwe volgers. Wat heb ik te zeiken?
Eigenlijk helemaal niks. En toch heb ik last van een groot gevoel van ongenoegen. Dat het beter moet. Ik ben zo’n klootzak die eigenlijk gewoon de beste wil zijn. En dat dan niet zijn (ook al kan je dat eigenlijk niet peilen) vind ik lastig. Zuur. Is dat arrogant?
Gelukkig heb ik nog wel een beetje zelfreflectie. Ik weet dat ik op de goede weg zit en ben blij dat ik er de energie en motivatie voor op kan brengen. Misschien moet ik soms gewoon wat minder hard zuurpruimen op mezelf.
Herken jij hier ook wat van in jezelf?