Herstel klinkt misschien alsof alles nu weer helemaal goed is en ik volledig hersteld ben. Zo ver ben ik nog niet, maar ik had nooit gedacht weer naar school te kunnen. En daar begin ik dan, volgende week.
Weer naar school. Als je een jaar geleden tegen me had gezegd dat ik weer naar school zou gaan, zou ik het niet hebben geloofd. Het is voor mij echt een mijlpaal. En daarom blik ik vandaag terug op hoe m’n herstel is verlopen.
En dat begint even bij het dieptepunt. Want dat was me er eentje. Ik durfde nauwelijks naar buiten. Naar de supermarkt gaan was al de grootste opgave, dat soort dingen doen had ik het oprecht heel moeilijk mee. Ik zat dus alleen binnen. Bezoek krijgen werd ik ook heel angstig van. En dan is je wereld heel klein. Ik voelde me altijd bang. Niet alleen fysiek door m’n angststoornis, maar ook bang voor de toekomst. Wat moet er van m’n leven terecht komen als ik niet eens naar buiten durf?
Daar komt dan ook depressie bij kijken. Bijna onvermijdelijk. En die combinatie is pas killing. Bijna niks kunnen is 1 ding, compleet geen hoop meer hebben maakt die put alleen maar dieper. Het voelde echt alsof ik daar niet uit kon komen, nooit niet.
Uiteindelijk ben ik toen aangemeld voor een soort dagbesteding-hulp en een psycholoog. De eerste paar keren heb ik daar huilend voor de deur gestaan. Naar binnen gaan durfde ik gewoon niet. Ik schaamde me kapot en voelde me hulpeloos. Toch ben ik het blijven proberen. En uiteindelijk lukte het me een keer om naar binnen te gaan! Een kleine overwinning, die de beginstap naar mijn herstel is geweest.
Het gaf me een klein beetje hoop dat ik misschien toch wel iets meer zou kunnen, als ik het maar vaak genoeg zou proberen. En dat klinkt eenvoudig, maar dat is het totaal niet. Enorm vaak heb ik me paniekerig, teleurgesteld, bang en nog meer naars gevoeld. Als iets niet lukte. Of dan schaamde ik me weer. Waarom is iets wat voor iedereen zo vanzelfsprekend is voor mij zo moeilijk? Een vraag die ik mezelf eindeloos vaak gesteld heb.
Met kleine stapjes. Elke keer weer iets nieuws engs proberen. Op m’n blog heb ik wel eens over deze stapjes geschreven. Een rondje lopen in de stad, uit eten geweest, een drankje gedronken. Allemaal dingen die voor mij echt grote overwinningen waren. Elke kleine of grote overwinning geeft weer een beetje hoop terug. En dat is echt heel belangrijk om te hebben.
En nu, na veel oefenen, veel confrontaties met enge dingen, veel stapjes vooruit, en soms ook stapjes terug, is het zo ver: ik ga weer naar school. Volgende week begint het hele spektakel.
Dit terugblikken is voor mij heel gek. Ik weet nog preciés hoe het voelde om thuis hopeloos op bed te liggen. In die bodemloze put. En nu is er weer hoop. Ik ga gewoon naar school! Ik doe dingen, ik kom buiten, ik zie mensen. Het is nog steeds vaak lastig, maar ik ben een heel stuk verder.
Dit stuk heb ik niet geschreven om zielig te doen ofzo. Maar omdat ik het belangrijk vind om anderen mee te kunnen geven dat het allemaal écht beter kan worden, hoe onbeschrijflijk slecht je je ook kan voelen. Het is een lange weg geweest, en ik ben zeker nog niet volledig hersteld, maar ik kan in ieder geval weer leven. En dat is echt heel veel waard.
Dus volgende week weer op naar school, waar ik jullie zeker van op de hoogte ga houden!
Hoe gaat het met jullie?