Op vrijdag schrijf ik altijd een stukje over m’n eigen leven, en vandaag ga ik het weer over dat lastige onderwerp hebben: m’n angststoornis.
Ik heb hier al een aantal keer eerder over geschreven. Waarom schrijf ik er vaker over? Ten eerste, omdat het voor mezelf overzichtelijk en goed is om er van tijd tot tijd bij stil te gaan. Op de een of andere manier geeft schrijven mij toch een meer objectief beeld over hoe het met mezelf gaat en hoe dat is gegaan. Goed voor relativeren.
Daarnaast speelt dit een grote rol in m’n leven, en is het ook nog eens iets wat je niet aan mij of wie dan ook af zou kunnen lezen. Ik merk dat mensen het lastig vinden om een probleem te begrijpen wat je niet aan iemand kunt zien. Dat maakt een angststoornis op sommige momenten ook best lastig. Door erover te schrijven hoop ik dat anderen mij beter kunnen begrijpen, en dat personen die zich misschien wel (deels) in mijn verhaal kunnen herkennen er ook wat aan hebben.
Maar goed, lekker serieus allemaal, tijd voor die update.
Ik heb zeker mijn mindere momenten en dipjes gehad. Het blijft een enorme worsteling. Soms voel ik me de hele dag gespannen en zie ik als een berg op tegen iets buiten de deur doen. Dan voelt het alsof ik niet vooruit kom. Als ik dan aan de andere kant terugdenk aan hoe ik er een tijd gelezen bij zat, met als dieptepunt gewoon nauwelijks meer naar de supermarkt durven, moet ik zeggen dat er toch veel verbetering is. Het gaat echt met vallen en opstaan, maar uiteindelijk kom je verder.
Vorige week hebben jullie kunnen lezen dat ik naar de studiekeuzecheck van m’n nieuwe opleiding ging, waar ik na de zomer mee van start ga. Zo’n studiekeuzecheck is een verplicht onderdeel van de toelating, dus als ik naar school wil moest ik wel. Dat zijn nou écht de typische dingen die me stress opleveren. Ik MOET, anders kan ik niet naar school. Maar wat als ik een paniekaanval krijg? Wat als het me gewoon niet lukt? Wat als ik niet naar school kan? Moet ik dan weer een jaar thuis zitten?
No Title
No Description
Ja, dat gepieker escaleert bij mij snel. Dus probeer ik het van de andere kant te bekijken: het zijn maar een paar uurtjes. Als je een paniekaanval krijgt, gaat die ook vanzelf weer over. School is ook iets waar je aan gaat wennen. Zijn allemaal andere mensen, toekomstige studiegenootjes, yes, super leuk! Ondanks deze geweldige gedachtenstroom was ik alsnog tering zenuwachtig, maar hee, ik heb het wel gedaan!
No Title
No Description
Er blijven nog steeds lastige punten. Veel dingen gaan beter, maar op de een of andere manier blijf ik ‘dingen met andere mensen’ toch nog eng vinden. Naar buiten gaan, met de trein, met de bus, naar een andere stad, dat soort dingen gaan wel (soort van) goed, maar ik heb een beetje last van anderen niet teleur willen stellen. Dat ik dan met iemand afspreek en een paniekaanval krijg, of niet gezellig ben doordat ik rot in m’n vel zit. Hoe ik daarmee ga dealen moet ik nog even uitvogelen, maar ik heb al veel meer overwonnen dan ik van te voren gedacht had. Dus dat moet ook wel goed komen.
Heb toch weer aardig wat gekletst zie ik! Maar dan weten jullie dat ook allemaal weer.
Hoe gaat het met jou?