Over een angststoornis
In ‘Achter het scherm’ vertel ik jullie wat over mijn leven zoals dat er achter het scherm aan toe gaat. Vandaag gaat het over een onderwerp dat niet zo zichtbaar is, maar toch van grote invloed is: mijn angststoornis.
Ik weet dat ik niet de enige ben. Angststoornissen komen, net als andere problemen en stoornissen, in verschillende soorten en maten. Door de jaren heen ben ik tegen veel onbegrip aangelopen, ook al is het vaak goed bedoeld. Nu doe ik mijn verhaal.
Mijn angststoornis, gegeneraliseerde angststoornis, is zo’n 4 jaar geleden opgedoken. In de beginperiode viel het mee hoeveel invloed dit op m’n leven had. Nouja, het viel mee … Het was toen niet op z’n ergst. Ondanks paniekaanvallen heb ik namelijk toch mijn HAVO diploma kunnen halen met een nette lijst. Ik ging op mezelf wonen, verhuisde naar Haarlem, begon aan een opleiding op de Hogeschool van Amsterdam. Het zag er allemaal goed uit.
Dat is niet van lange duur geweest. Paniekaanvallen zorgden ervoor dat ik steeds meer situaties ging vermijden. Hoe voelt zo’n paniekaanval? Dat is nauwelijks te omschrijven. Zonder dat je er macht over hebt slaat je lichaam en hoofd over in een zodanige paniektoestand dat er niet meer te functioneren valt. Alles slaat op hol. Vaak gepaard met hyperventilatie. Wanneer het eindelijk voorbij is, is het eerste wat ik denk: dit wil ik NOOIT meer meemaken. En daar begon de vermijding.
Het begon niet zo ingrijpend. Als ik van een drukke uitgaansplek sneller een paniekaanval zou krijgen, dan ging ik daar niet meer heen. Dat leek me nog niet zo gek. Ik wilde nooit meer een paniekaanval krijgen. En zo ging ik eerst niet meer uit, niet meer naar drukke plekken. Wat zich uitbreidde tot niet meer met het openbaar vervoer reizen. Niet meer naar school. Werken lukte me ook al niet meer. En voordat ik het wist zat ik alleen nog maar thuis.
Een tijdje probeerde ik op te krabbelen. Doordat het mis was gegaan met de studie had ik een jaar verspild. Zonde, maar geen man over boord. Van deze gelegenheid wilde ik gebruik maken: ik wilde mijn droom waarmaken: ik zou een half jaar naar Curacao gaan. Het ging zodanig beter dat ik zelfs weer aan het werk kon! Met een paar maanden fulltime werken had ik voor de droomreis gespaard. Alles betaald, gereserveerd, gepland, geregeld. Ik zou over een paar weken vertrekken en m’n droom waarmaken.
En toen sloeg het in. Waar ik de ene week nog vrolijk naar het werk was gegaan, zat ik nu thuis. De gedachte van een treinreis moeten maken bezorgde me al een paniekaanval. Geïsoleerd in spanning en angst kwam ik niet vooruit. Hoe moest ik in m’n eentje een reis naar de andere kant van de wereld maken als ik nauwelijks m’n huis uit durfde? De reis naar Schiphol alleen al kon ik niet voor elkaar krijgen. Toen heb ik een pijnlijke beslissing moeten maken: de reis ging niet door.
Daar zat ik dan. 20 jaar, HAVO diploma op zak en maar al te graag meer van de wereld willen zien. Ik kan je eerlijk zeggen dat je droom niet meer waar kunnen maken, terwijl je er zó dichtbij zat, écht wat doet met je zelfvertrouwen. Een heleboel zelfs.
Aan de andere kant heeft m’n angststoornis er ook mede voor gezorgd dat ik ben gaan bloggen. En eigenlijk ben ik best wel trots op m’n blog. Na meer dan 2 jaar alleen maar thuis zitten (want het reis-gebeuren is alweer zo lang geleden) wilde ik toch iéts doen. Iets waar ik m’n tijd aan kon besteden zonder belemmerd te worden door angst. Iets waardoor ik me toch weer productief kon voelen. Iets waar ik plezier uit kan halen. Dat is deze blog geworden, en deze blog heeft me meer positiviteit gebracht dan ik had durven hopen. Alle lezers en reacties maken me zo blij! Elke keer weer. Het is ook gewoon ontzettend leuk om met schrijven, fotografie en al die prachtige beautyproducten bezig te zijn.
Hoe gaat het tegenwoordig?
Ik zal niet doen alsof het makkelijk is. Ik ondervind nog steeds enorme invloeden van m’n angststoornis. De kleinste situaties leveren grote spanning en angst op. En dan bedoel ik ook echt de kleinste dingen. Van een vriend/vriendin op bezoek krijgen kan ik al hele dagen van te voren zitten zenuwpezen en enorm angstig en gespannen zijn. Maar ik wil hier niet mee leren leven. Ik wil zonder m’n angsten leren leven. Er zijn al meer dan genoeg jaren van m’n leven verspild aan belemmerd zijn en beperkt leven. Dus blijf ik het enige doen wat ik kan doen: blijven proberen. Wat voor de buitenwereld een kleine handeling lijkt, kan voor mij een grote overwinning zijn.
Dus ga ik na de zomer weer naar school. En ja, dat vind ik doodeng. Maar ik kan mezelf gedachten als ‘wat als het niet lukt?’ niet toestaan. Ik moet het gewoon gaan doen. En blijven proberen.