Laat je niet tegenhouden. Jarenlang ben ik ernstig belemmerd geweest in m’n dagelijks leven, en nu heb ik eindelijk die propedeuse binnengesleept!
Hoe kan je nou 4 jaar over je propedeuse doen? Ik heb niet 4 jaar lang dezelfde studie gedaan. Met m’n huidige opleiding, Media en Entertainment management, ben ik eind afgelopen zomer begonnen. Op deze opleiding heb ik m’n propedeuse dus in het eerste jaar gehaald. Maar de 3 jaren ervoor heb ik met andere opleidingen geworsteld, en daar weinig mee bereikt.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik m’n HAVO diploma haalde. Ongeveer 4 jaar geleden dus. Eindelijk van de middelbare school af, op mezelf gaan wonen, kunnen studeren wat ik wil; de wereld lag aan m’n voeten! Enthousiast schreef ik me in voor HBO Rechten. Ik wilde het eerste jaar knallen en naar de universiteit. Dat ging niet zoals gepland.
Al snel begon ik meer en meer last te krijgen van m’n angstproblemen en van paniekaanvallen. Ik kreeg steeds meer moeite met de trein naar school pakken, in een klaslokaal blijven zitten zonder te hyperventileren en gillend naar huis te rennen. Het begon met hoorcolleges overslaan (hé, dat kan je toch thuis nalezen enzo) maar breidde al snel uit naar veel lessen missen. Uiteindelijk kon ik door absentieregels niet meer genoeg studiepunten halen om het jaar te halen: ik bleef thuis.
En van thuis zitten wordt het allemaal niet beter. Toen was ik me er niet zo bewust van, maar als ik erop terugkijk is het vrij logisch: je maakt er een vicieuze cirkel van vermijding en angst van. Helpt niet zo goed.
Verslechtering vervolgde. Ik had me ingeschreven voor een thuisstudie. Ik wilde liever thuis leren; naar buiten gaan en reizen lukte me namelijk niet. Dit leek me veiliger. Ik had er niet zo bij nagedacht dat dit alle problemen alleen maar in stand zou houden. Wijsheid komt soms pas achteraf. Dat was het begin van de meest nare periode van m’n leven.
Ik kan een heel diep treurig verhaal gaan schrijven, maar da’s vooral deprimerend. Het komt erop neer dat ik jaren die daarop volgde intens diep in de put zat en het gevoel had dat ik nooit meer überhaupt zou kunnen functioneren. Geloof me, dat is een enorm k*t uitzicht als je in de 20 bent en nauwelijks wat bereikt hebt. Maar hoe diep de put is ook is, deze meid wil het altijd nog wel een keertje proberen. Dus ben ik hulp gaan zoeken.
Hulp zoeken was moeilijk. Therapie was moeilijk. Stapjes zetten was moeilijk. De eerste afspraak moest ik gebracht worden en durfde ik niet eens naar binnen. Het was een lange, zware maar lonende strijd. Want, uiteindelijk heb ik toen de stap kunnen maken om me weer in te schrijven voor een échte studie! Boy, wat was ik bang. Girl, wat heb ik hard gewerkt. Ik sta in de klas bekend als een soort nerd opperhoofd. Ik MOEST en ZOU het halen. Daar heb ik echt elke druppel motivatie en werk voor in de strijd gegooid.
En nu, aan het einde van het schooljaar, heb ik m’n propedeuse! In het eerste jaar alle vakken met een voldoende afgerond. Eerlijk is eerlijk, vaak heb ik gedacht: “waarom zou ik trots zijn op m’n propedeuse? Wie doet daar nou 4 jaar over?” Da’s best wel een lullige gedachte, want het is eigenlijk meer van: ik heb er jaren over gedaan om de moeilijkste periode uit m’n leven te overwinnen, én ik heb m’n propedeuse gehaald. Bam. Klinkt al een stuk beter.
Dus ja, ik ben wel trots. Dat ik door heb gezet en m’n leven op de rails krijg. Die propedeuse is voor mij een soort symbool daarvoor. En nou ga ik lekker zomervakantie vieren, en verder met strijden voor wat ik wil bereiken.