Hoe overwin je een angststoornis?
Ja, ik heb een angststoornis. En ja, tegenwoordig heb ik een best normaal leven. Maar dat is bij lange na niet altijd zo geweest. En zeker niet vanzelfsprekend.
Ergens vind ik ‘overwinnen’ een groot woord, want het is niet alsof al mijn klachten in een rookwolkje verdwenen zijn. Wat ik met overwinnen bedoel is dat ik weer een redelijk normaal leven kan leiden. Iets wat ik een tijd terug nauwelijks voor mogelijk zou hebben gehouden.
Een terugblik op het dieptepunt: geïsoleerd binnen zitten. Geen werk, niet naar school, te angstig en gespannen om even naar de winkel te gaan of zelfs maar bezoek te ontvangen. Als hybride van een kat in het nauw gedreven en een rillend rietje zat ik in de wachtkamer van de huisarts, om doorverwezen te worden. En dat terwijl de huisarts letterlijk één straat verderop zat. Voor m’n eerste behandeling heb ik huilend voor de deur gestaan. Ik durfde niet eens naar binnen.
En wat een contrast. Ik ga nu al een half jaar weer naar school. In het begin met veel spanning, maar ik kan zeggen dat ik er inmiddels best aan gewend ben. Voel me op m’n gemak op school en rondom m’n klasgenoten, die ook schatjes zijn. Ik heb zelfs gewerkt! Een paar shifts van 8 uur. Als je een jaar geleden tegen me gezegd zou hebben, ‘hee Maris, over een jaartje zit je gewoon op je gemakje op school en te werken’, zou ik je uitgelachen hebben. Wat gaaf is het om die dingen weer te doen.
Ik vind het erg belangrijk om in dit verhaal te benadrukken dat m’n klachten zo sterk waren dat ik echt niet gedacht had zo veel verbetering te kunnen behalen. Als je maandenlang geïsoleerd en angstig (en uiteindelijk ook depressief) op de bank zit doet dat echt veel met je. Ik kwam zo in een vicieuze cirkel van hopeloosheid en m’n zelfvertrouwen nam steeds meer af. Terwijl dat zelfvertrouwen juist zo belangrijk is voor herstel.
Daarom moest het in kleine stapjes. Elke keer weer een kleine overwinning, een klein beetje zelfvertrouwen terughalen. Vaak dacht ik dan wel ‘nou, heb ik vet veel mentale kracht en energie gestoken en met veel moeite een rondje in de stad gelopen. Is dit het nou?’ Die stapjes maken, neemt die angst namelijk niet weg. Die angst wordt juist heftiger, omdat je iets doet waar je eigenlijk kei bang voor bent en liever in een hoekje wilt huilen.
Maar uiteindelijk had ik niet zo’n kritische zeikerd moeten zijn en gewoon blij moeten zijn met elk stapje. Ik ben nu in ieder geval wel onbeschrijflijk blij met wat ik tegenwoordig allemaal kan. Ik dacht niet dat ik het in me had. Na ál die stapjes, confrontaties, terugval, moeilijke momenten en toch doorzetten, heb ik eindelijk weer een leven. Ik doe tegenwoordig aardig wat en kan ook genieten van dingen. Zonder het angsthaasje te zijn. Wow. Echt.
Ik blijf wel altijd een beetje bang dat terugval op de loer ligt. En ik heb nog steeds moeilijke momenten. Maar ik heb in ieder geval geleerd dat ik het kan overwinnen, als ik maar door blijf zetten. Zelfs wanneer m’n jankbakkes me het gevoel geeft dat het niet kan. Kan het toch. En nou ga ik een feestje vieren.
Het is een beetje heftig artikeltje geworden. Ik wil juist de positieve kant ervan vertellen, dat je juist zo ver uit een dieptepunt omhoog kan klimmen! Aan de andere kant wil ik ook niet oneerlijk zijn over hoe dat ging. Dus ja, this is it. Maak er wat van! Als ik het kan, kan jij het ook.
Sta jij wel eens stil bij de overwinningen die je hebt behaald?
P.S. Als je je ervaring of ei kwijt wilt, twijfel niet en laat een berichtje achter. Of een mailtje, als je het liever privé houdt. Het kan allemaal.